Het is er warm aan

Heerlijk om naar bed te gaan en gewoon boven op de lakens te liggen. Nog heerlijker om ook weer wakker te worden bovenop diezelfde lakens zonder te koud of te warm te hebben. Ons terras doet dienst om gezamenlijk de prut uit de ogen te wrijven en de schitterende zonsopgang te aanschouwen.
Een sober doch voldoende ontbijt doet plannen smeden om op deze zonnige dag actief te omgeving te verkennen. Den Drékes en Suzan met hun wandelschoenen en ik in mijn Tjoepers tenueke. Een goei 80 km op de Colnago met onderweg mijne col, de colle San Bartolomeo. Zweten geblazen, dat wel maar beloond door een formidastisch uitzicht op 600 m hoogte. 
Dat allemaal terwijl ons moeder zit te kakken ergens in een hol naast hun wandelroute. Tja, nen darm kun je nu eenmaal niet programmeren zeker. Ons vader op de wacht met de rugzak en dat hol in die bergwand zal nooit meer hetzelfde hol zijn...
Telefoon van ons vader, kom ons eens halen jom, we hebben 12 km gewandeld en zitten nog te ver van kant om terug thuis te raken. No prob liefste ouders, rap ff douchen en den taxi komt eraan. 
Ergens op een terras in Imperia zie ik twee blije gezichten als de Kia komt aangestormd. Een fris wijntje vloeit vlotjes naar binnen en een gesprekje met nen Duitse toerist met wandelbottinnen en backpack komt tot stand. De twee forse knarren die hier 47 jaar geleden ook al eens neerstreken praten vlotjes Engels alsof ze echte wereldreizigers zijn, ikke trots ;p
Om deze geslaagde dag af te sluiten, doen we ons tegoed aan een 3-gangen menu. Mix van antipasta, spaghetti met mosselen en alweer vies kijkende gamba's en als hoofdgerecht, jawel, gamba's á la Sanremo. Lekker, echt lekker. En de jasjes van die grote garnalen worden vakkundig door Suzanneke ontdaan. De liefde gaat door de maag zeker...