Schlappe-Seppel

Passau is een studentenstad en dat merk je aan de vroege vogels die met een stevige tred naar hun universiteit gaan. Ook wij zijn vroeg van de partij, tegen half 9 zijn we al schuppes. Het wordt onze voorlaatste etappe alvorens we terug naar het ouwe getrouwe Westerlo keren.
Zoals de paters hun dag starten met een gebed, doen wij het op onze manier met een liedje van Nathaniel Rateliff, I never need get old. Het ritme van dit nummer zwengelt ons in gang zoals een motor van in de jaren stillekes moest worden gestart. De eerste kilometers over de autosnelweg verlopen eerder langzaam want er hangt mist in de polders. Het is dan natuurlijk al wel herfst, daar werden we gisteren ook al op gewezen toen we 'herfstmenu' lazen op de spijskaart.
Den Drékes heeft zijn veto gesteld wat betreft de te rijden afstand per dag. Omdat vakantie, vakantie is, houden we het op maximum 400 km per dag. Zodoende blijft er nog ruim tijd over om op een actieve manier iets te doen met de dag.
We houden tot twee maal toe halt op een Duitse Parkplatz en slurpen er een koffietje. Tussen de verschillende 'Baustelle' door kunnen we flink gas geven maar spaajtzig genoeg lijkt Duitsland wel op één grote werf. 
Kort na de middag mag de Kia rusten in Johannesberg, een rustig dorpje in de buurt van Aschaffenburg.
Plannen zijn er nu eenmaal om gewijzigd te kunnen worden. Wegens een technisch mankement aan de Colnago ga ik samen met de professionele hikers op pad. Ik ben sherpa van dienst en zeul met de rugzak waarin proviand zit voor noodgevallen. We doorkruisen het groene landschap van het natuurgebied Spessart over gemarkeerde wandelpaden en overwinnen verscheidene hoogtemeters. Je zou denken dat je na zovele jaren kijken op elkanders lip niets meer tegen elkaar te vertellen hebt, denk maar gauw wat anders. De twee uur en half vliegen voorbij en het levert bovendien nog enkele leuke foto's op.
Eens terug in hotel 'Berghof', doen we onszelf tegoed aan een "Schlappe-Seppel", het plaatselijke gerstenat. Een versnapering in de vorm van een voorgerechtje kan er ook rustig in.
Douchen en avondmaal. Het einde nadert...