En Dieu zag dat het goed was...

Hola Pola! Is me dat wakker worden. De gordijn van onze zithoek is al open geschoven als ik nog met de rimpels van de lakens in m’n gezicht een eerste blik naar buiten werp. Een grote oranje bol kleurt de horizon boven een biljartvlakke oceaan. Als er al een streepje stress in mijn lijf zat, is dat bij het aanschouwen van dit prachtig natuurevenement volledig uitgevaagd. Den Drékes en Suzanne zijn op dit vroege uur (rond de klok van 8) al lang gewassen en geschoren. Romantiek troef terwijl ze net niet hand in hand op ons terras de VIP plaatsen innemen aan een weliswaar plastiek tafel met dito stoelen. Echt schoon om zien. Een toppertje, dit gelijkvloers appartementje in Moriani Plage.
Ff de omgeving verkennen na een ontbijtje in een nabijgelegen restaurant. Supermarkt en toeristenbureau binnen handbereik, genoeg terrasjes om groot Westerlo van eten en drinken te voorzien. We zijn hier graag.
Kort voor de middag zijn de bottines en rugzak gereed voor een stevige wandeling. Ik maak nog even dankbaar gebruik van het ligbed op ons terras en laat me meeslepen in het verhaal van een boek met triller allures. Als de zon me te heet wordt, lonkt de Colnago voor een tochtje op Corsicaanse bodem. Het wordt een ritje van een goeie 80 km met een dikke 1000 hoogtemeters. Na een uurtje of twee zwoegen op soms geitenbanen tegen de bergen zijn de bidons leeg en is er nergens een café of supermarkt te bespeuren. Twee dames, werkzaam in het gemeentehuis van een klein dorpje, laten me gebruik maken van de kraan om de dorst te lessen. Merci ambtenaren. En dat het hier geitenbanen zijn, bewijzen de geiten. In volle afdaling staan plots een dozijn van die gehoornde beesten in het midden van de weg, selfie nemen en weer verder afdalen. Met nog een 15 km te gaan overvalt me een formidabel uitzicht over de kustlijn. De horizon is een ineenvloeisel van een smurfenblauwe zee en een mysterieuze, ietwat wazige, azuurblauwe hemel. Geen schilder ter wereld in welke eeuw dan ook zou ooit dit tafereel op doek kunnen vastleggen zoals hier vanop deze bergkam te bewonderen is. 
Omdat het kwik weer ruim boven de 30 graden aangeeft, hebben de hikers een shortcut genomen en zijn ze toevallig beland in een soort hippie oase. Twee Belgen runnen er de zaak en de dame des huizes heeft als achternaam ‘De Westerlo’. Den Drékes toont spontaan zijn identiteitskaart in de hoop op een gratis consumptie, tevergeefs…
Heerlijk om na een zweterig ritje mijn vehicle op het terras te plaatsen en een verfrissende duik in zee te nemen. De voldane wandelaars doen zich tegoed aan een natje op een nabijgelegen terras. Voldaan, dat is het trefwoord van vandaag. Everybody happy!
Alvorens onszelf te trakteren op een dinertje, gaan we met het geruis van de zee op de achtergrond aperitieven. Ons moeder merkt op dat den Drékes alles gade slaat en niet in het minst de voorbij paraderende schone dames in weinig verhullende jurkjes. Goeie Bal vader, vuistje!