Baska Voda

De Middellandse, de Tyrreense en nu ook de Adriatische Zee hebben we deze trip al ferrievarend overwonnen. Zaten we gisteren op een grote bij, dan waren we afgelopen nacht te gast op de rug van zijn honingbroeder. De Kroatische knakker mag er dan al heel wat zeemijlen opzitten hebben, het ritme van de motoren heeft iets rustgevend. Ons bed, stapelbed in mijn geval zendt uitnodigende signalen via de zachte trillingen die op elk dek voelbaar zijn. Misschien zitten mijn veelbelovende oordoppen, die klaarliggen op m'n hoofdkussen, daar voor iets tussen.
Pats, ladder tegen het bed. Hup, met mijn hoofd tegen het plafond. Plop, oordoppen in.  Knor, in slaap. 
Het is pas half zeven als Suzanneke voor zich uit door de patrijspoort zit te staren. De iPhone in de hand en foto's maken van de opkomende zon die door de wolken heen het wateroppervlak goudgloedig doet kleuren. Goeiemorgen knoeperds! Als jullie zo goed hebben geslapen als ik, dan was het een wonderfijne nacht!
Iets over 8 u rijden we de ferrie af en na een formele paspoortcontrole begint een volgende hoofdstuk, ditmaal op Kroatische bodem. Dubrovnik schijnt een prachtige stad te zijn. We laten het voor wat het is want ons hotel ligt 170 km noordwaarts meer bepaald in Baska Voda en daar wachten de wandelwegen op de Belgische voeten.
Vele verschillende landen en streken met hun eigen gewoontes, talen en landschappen passeerden reeds de revue op onze trip. Hrvatska, zoals de Kroaten hun land noemen, heeft toch net weer iets anders te bieden als we onze ogen de kost geven terwijl we langs de kust rijden. Alles oogt woest en onherbergzaam doch gemoedelijk. Proper ook, zeker in vergelijking met de Napelse ervaring van gisteren. De bergen lijken goedaardige slapende reuzen die door alles en iedereen onaangeroerd lijken door de eeuwen heen. Er heerst een ontspannen gevoel in de Kia bij het aanschouwen van dit moois, de perfecte brede wegen laten zich zeer smooth berijden. Terwijl Suzanneke de reisgids doorneemt merkt ze ijverig op dat er een schelpenmuseum te bewonderen valt in de buurt. Hebben ze er ook fossielen? Want dan blijven we daar weg mengt den Drékes zich. Geen risico lopen dat ze twee oude Belgen daar willen houden...
Met nog een 80 km te gaan bereiken we de grens. De grens met Bosnië Herzegovina. Hu? Zitten we wel juist? Jazeker beste oudertjes, de landsgrenzen lopen hier dwars over onze route. Tweemaal de identiteitskaart tonen aan de douane en door. 15 km later volgt nog eens hetzelfde ritueel waarna we rustig kunnen verder sjoeteren op Kroatisch terrein.
Baska Voda ziet er prachtig uit. Niet te groot en niet te klein. Een resem restaurantjes prijken langs de kustweg, een haventje met kleine, schattige jachtjes ligt voor ons hotel. Landinwaarts zijn er bergen, hoge bergen. Dit is net wat we nodig hadden, je voelt het gewoon, hier zijn we precies ooit al geweest. 
Als we geïnstalleerd zijn, gaan de hikers doen waar ze het best in zijn. Met de kaart vol wandelroutes beginnen ze vol goede moed aan hun tocht. Blijkt dat de bewegwijzerde route helemaal geen wegwijzers heeft als de avonturiers terugkeren met toch maar propertjes weeral bijna 10 km op de Strava teller.
Ikzelf hield het op een povere 38 km op twee wielen. Het decor mag hier dan wel fantastisch zijn, het blijft lastig fietsen als er geen meter vlak te vinden is.
Op een terrasje met zicht op zee drinken we toevallig samen een vroege aperitief. De zon zorgt voor een aangename warmte van om en bij de 25 graden. 
Houd jullie vast, den Drékes heeft vanavond zijn grenzen verlegd én zijn haarlijn. Indendraad, een Kroaat heeft rakelings met zijn schaar over zijn schedel geritst met als resultaat een zomers coupje. Dat kan zomaar niet zonder gevolg blijven en treed ik  zodoende in de voetsporen van vaderlief.
Morgen meer nieuwtjes over onze ervaringen met de Kroaten.