Napels - Bari

20 september 2016 - Bari, Italië

Tegen ongeveer 40 km/u klieft onze ijzeren mastodont door de wateren van de Tyrreense Zee. Op een enkele kleine wiebeling na merk je nauwelijks dat dit gigantisch drijvende stuk metaal in beweging is. Eens de lichtjes op het Sardiense vasteland goed en wel als kleine verjaardagskaarsjes op een verjaardagstaart ver achter ons gedoofd zijn, gaat de familie Mollen kajuitwaarts. Den Drékes, van alle markten thuis, roept in het gepaste scheepsjargon: "Ik ga op kooi"! Met de nodige hilariteit op de paar vierkante meter die onze slaapplaats telt, sukkelen we na enige tijd in bed. Onder het gezoem van deze transportwalvis die als een grote bij op eentonig gebrom van bloem naar bloem vliegt, van Cagliari naar Napels zwemt in dit geval, trachten we de slaap te vatten.
Terwijl ik nog wat in m'n boek lees, valt Suzanneke als een blok in slaap. Meteen daarna wordt de rust verstoord door wat lijkt op een goederentrein die met veel te hoge snelheid door de bocht scheurt. Onregelmatige, niet te plaatsen geluiden van vreemde afkomst razen door onze kajuit. En door onze kajuit alleen, als blijkt dat Suzanneke haar stoomtrein voor de komende uren in gang heeft gestampt. Enige tijd later volgt een ander ongeëvenaard gedreun. Eveneens met oorsprong op onze paar vierkante meters. Den Drékes zijne stoomboot is ook aangeslagen. Iets na middernacht is mijn boek uit maar de prehistorische oergeluiden houden nog verscheidene uren aan...
Tegen de tijd dat ons bootje aanlegt zijn we al lang gedoucht en hebben we al varend ontbeten. We worden meteen getrakteerd met zicht op de onmiskenbare afgeplatte vulkaan, de Vesuvius. 
Het ontschepen gebeurt op z'n Italiaans met de nodige heisa van gebaren en verwijten. Wat volgt is een verontrustende rit doorheen de Napelse achterbuurten. Wilde tifosi doen hun naam alle eer aan op alles wat rijdt. Wegmarkeringen, voorrangsregels en andere verkeersregelementen zijn van geen enkele tel op de onwaarschijnlijk slecht geplaveide Romeinse wegen. De nederzettingen lijken op bouwvallige aftreksels van gekleurde Eftelinghuisjes. We bevinden ons dus duidelijk niet in het mooie Napels. Want als je hiervoor moet sterven, kun je beter in de Boez uzelf een ongeluk drinken. 
Aangezien we al aardig wat kerken, kastelen, burchten, paleizen en andere historische hoogtepunten hebben gadegeslagen, passen we voor wat Napoli op dit gebied in petto heeft. Lava, hopen lava, meer dan 1000 meter hoog, dat hadden we nog niet gezien. De goeie getrouwe Kia brengt ons naar ongekende hoogte(s) op de befaamde Vesuvius. Een km of twee voor de top houdt het asfalt op en vervolgen we onze weg al wandelend op zoek naar de krater. Het is helder weer en onder ons ontpopt Napels zich als een pittoresk decor in de verte. Den Drékes en ik overwinnen een stijl, met lavasteen gemalen pad terwijl la mama genoegen neemt met zicht op de top vanop een bankje ergens halverwege. 
Terug in de auto doen we ons relaas over de klim en vervolgen onze weg naar Pompei, de oud Romeinse stad die eeuwen lang bedolven lag onder het lavastof. Hopen, echt massa's toeristen drummen langsheen kraampjes met souvenirs en veel te dure vers geperste sinaasappelsap. Haast in koor luidt het bij ons: "Pas"! Laat die met heuptasjes, camera op de buik, goedkope zonnebrillen, witte strohoeden en palmboom hemden dragende toeristen hun gang maar gaan. Bari roept ons.
Halfweg tussen Napels en Bari houden we halt om onze magen te vullen temidden van uitsluitend echte Italianen. Naarmate we de oostkust bereiken, verandert het landschap compleet. Nagenoeg vlak, groen en veel windmolens. Het lijkt hier wel Friesland...
Om 22 u vaart onze volgende ferrie uit naar Dubrovnik, Kroatië. We hebben in Bari nog ruim de tijd om een laatste maal te degusteren op z'n Italiaans. Vlakbij de haven verrast de oude binnenstad ons met zijn charmante straatjes en veelal witte, zandstenen gebouwen. Sinterklaas ligt hier blijkbaar ergens opgebaard, in de Basilca San Nicola. Fotootje met een standbeeld van de goede baas en klaar.
Onze eerste kennismaking met de Kroaten is opperbest. Een stel vriendelijke kerels en madammen verwelkomen ons op de merkbaar oudere autoboot van Jadrolinija.
Als volleerde matrozen palmen we meteen de gereserveerde kajuit in en gaan op verkenning uit. Hoe kunnen we het best acclimatiseren? Juist, laat die Kroatische wijn maar komen scheepskelner. Dubrovnik, houdt u vast, er zijn Mollen in aantocht!

Foto’s

2 Reacties

  1. Greet:
    20 september 2016
    Wat een prachtige foto's en zo overvol van liefde! Sjik!!!
  2. Walter:
    21 september 2016
    Kroatlsche sterke dranken van eigen makelij leveren grote katers op waar een dafalganneke niet tegen opgewassen is,maar jllie drinken alleen maar cappucin en zo zeker.veel plezie