Hoofdstuk III

14 september 2016 - Alghero, Italië

Hoeveel vlees kan een mens opeten? Vader en zoon bestellen zonder argwaan een steak op de gril voor twee personen, specialiteit van het huis. Het restaurant ‘Pascal Paoli’, gelegen aan het strand op 20 meter van onze verblijfplaats hebben we gehouden voor onze laatste avond in Corsica. Daar komt onze garçon aandraven met een gigantische schotel vlees, onze schotel. Wat is dit? Moeten wij dat met ons tweeën naar binnen murwen? Zeer zeker beste gasten, 1 kg steak op de gril. Bonne apetit! 
Deze morgen heeft moeder de vrouw voor een heerlijk ontbijt gezorgd op ons terras. Den Drékes is zowaar om stokbrood geweest bij de plaatselijke bakker. Dat hij maar oppast dat deze taak vanaf heden niet elke week voor hem bestemd is…
Voor de klok van 9 is de Kia alweer volgepropt om zijn volgende bestemming aan te doen. Discreet als ik ben, lag er voor mijn passagiers een reisgids klaar op hun stoelen. Ooooh, Sardinië, daar zijn we nog niet  geweest! Haha, ich ooch niet.
Het plan op deze woensdag is om de bergen in te rijden en dan via de westelijke kustlijn naar Bonifacio af te zakken.
Een dik uur opeenvolging van kronkelende bergpassen met formidabele uitzichten brengt ons in Corte. Een onvervalst middeleeuws stadje met talloze smalle straten en stegen. De met keien geplaveide ondergrond biedt constante waakzaamheid. Als ze hier een rusthuis moesten hebben, kom je daar nooit meer heelhuids uit op je oude knoken merkt den Drékes gevat op. De hikers zijn nog wat stijf in hun lijf van gisteren naar eigen zeggen. Ik veronderstel dan dat het gaat over hun wandeling van toen… Boven op de citadel gesukkeld langs trappen en smalle paden worden we beloond met alweer een schitterende view. Deze eeuwenoude stad is erg rijk aan geschiedenis, zo staat er een standbeeld naast ons op een terrasje van generaal Jean-Pierre Gaffori. Met de kogelinslagen nog duidelijk zichtbaar in de muren van zijn voormalig huis in de 18de eeuw drinken we vol bewondering van onze cappuccino.
Alvorens de westkust te bereiken, voert de Kia ons over een 1265 m hoge pas, indrukwekkend met adembenemende vergezichten. Deze mooie en breed geasfalteerde wegen moeten een droom zijn voor menig motorrijder, een lange slang van meer dan 100 km in een ruig landschap. Ook sportieve bestuurders van Subaru’s en andere brullende bolides komen waarschijnlijk klaar achter hun stuur met de opeenvolging van haarspeldbochten, hellende stukken, afdalingen, lange aangelegde kombochten en onoverzichtelijke toppen.
Vandaag doen we het op zijn Hollands, picknicken met knapperig stokbrood, heps, paté en kaas. Moeders kunnen als geen ander zoiets met liefde prepareren. Op een halte langs de weg, speciaal voor de eilandverkenners, nuttigen we alles tot de laatste kruimel. Kijk daar onder die bomen, wijst Suzanneke, daar heeft het gebrand. Euhm, waar bedoel je dan precies moeder? Wel daar, daar onder die bomen in de verte. Zou het kunnen dat je de schaduw van die bomen bedoelt beste mams? :D Nieuwe energie in de maag en klaar om te gaan. Rijden we niet de verkeerde kant op zoon, we komen toch van hier. Nee moeder, echt niet. Je mag dan een lekker kippetje zijn, als duif zou je het niet redden…
Tussen Ajaccio en Bonifacio verandert het landschap compleet. De rotswanden zijn omgetoverd in grote ronde stenen en als we naar rechts kijken, hebben we ogen te kort om de kustlijn vanuit de hoogte te aanschouwen.
De haven van Bonifacio is een erg pittoresk plaatsje met zeilboten en jachten. Moby, de ferrie van onze veerdienst laat ons gedwee inschepen. Een uurtje later bereiken we de kust van Sardinië, voortaan praten we terug Italiaans. Vermaak ons Sarden!
135 km resten ons nog op de Sardiense wegen eer we onze volgende stek bereiken in de buurt van Alghero. 2 uur en half deelt de gps ons mee, komaan man, ik ben geen opoe. Maar dat was zonder de talloze bochten beredeneerd over de nationale wegen. Een Redbull moet de alertheid vrijwaren om heelhuids over de erbarmelijke wegen bij onze residentie aan te komen. De duisternis treedt hier omstreeks 19.30 u al flink in en het is dan ook geen overbodige luxe als we om 20 u arriveren in 'Las Palmas'. 
Als een godsgeschenk bevindt zich op minder dan een km zich een prima restaurant alwaar onze magen worden gevuld en we duchtig nakaarten over deze geslaagde etappe.
Onweer werd voorspeld en zo geschiedt. De natuur geeft met klare schichten reeds een deel van zijn pracht prijs. Hopelijk kunnen we dit veelbelovende landschap morgen in volle zon bewonderen.
 

Foto’s

5 Reacties

  1. Kim Colson:
    15 september 2016
    Miljaar. Deze sportieve subarupiloot is een beetje jaloers
  2. Petra:
    15 september 2016
    Bart, jij bezorgt Suzanne en Dre de reis van hun leven. Ze mogen trots zijn op u.
    Hij zal veel te vertellen hebben . Grtjs
  3. Filip:
    15 september 2016
    Jij hebt echt jou roeping gemist als reisleider aka copyrighter...
    Amusant om dagelijks Mollens geschriften door te nemen, alsof we er bij zijn ;-)
    Have fun !
  4. Heidi von Arx:
    15 september 2016
    na de ochtendkrant Mollen-Nieuws. Tof!
  5. Walter:
    15 september 2016
    Deze avond sardienen op de BBQ?